مقایسه اکوستیکی واکه‌های افراشته و افتاده با وضوح ادراکی‌ گفتار در مردان مبتلا به پارکینسون و عادی

زمینه و هدف: بیماری پارکینسون، اختلالی نورولوژیک است که از طریق کاهش پیشرونده دوپامین در مغز شناخته می­شود. کاهش ترشح دوپامین می­تواند بر حرکات غیر­گفتاری، و به­ همان میزان بر جنبه­های تولید گفتار نیز تأثیر بگذارد. دیزآرتری نوعی از اختلالات گفتاری است که به­دلیل آسیب به دستگاه عصبی مرکزی یا محیطی و در نتیجه­ی آشفتگی در کنترل عضلانی ساز­وکار گفتاری روی می‌دهد. ترکیبی از تحقیق بر گفتار طبیعی و گفتاری که از لحاظ نورولوژیکی آسیب­دیده، منجر به بهبود فهم تنظیمات عصبی گفتار می­شود. این پژوهش با هدف بررسی اکوستیکی و ادراکی واکه­های گفتار افراد مبتلا به پارکینسون و عادی انجام شده است. روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع توصیفی- ­تحلیلی و به­صورت مقطعی انجام شده است. در این بررسی نمونه صدای 18 فرد مبتلا به پارکینسون و 18 فرد عادی در محیط بدون سروصدا جمع­آوری و با استفاده از نرم­افزار Praat تجزیه­ و ­تحلیل شدند. برای بررسی تفاوت میان داده­ها از آزمون­های  Independent Samples Test و Maan-Whiteny استفاده شد. یافته­ها: متغیرهای مورد بررسی در دو گروه مورد مطالعه تفاوت­های معنادار نشان دادند. بررسی F1-F0در واکه­های افتاده کاهش معنادار نسبت به افراد عادی نشان دادند .(P<0/001)  F2-F1در واکه­های افراشته کاهش معنادار نسبت به افراد عادی نشان دادند  (P<0/05).  نتیجه­گیری: نتایج حاکی از اثرات بیماری بر ویژگی­های گفتارافراد دیزآرتریک است و با استفاده از رویکرد اکوستیکی می­توان این تفاوت­ها را به­طور دقیق مشخص کرد.